Barre tijden…. Een In Memoriam en Ode
AlgemeenHet coronavirus weelt tierig. Onze aandacht wordt bijna volledig onttrokken aan ander menselijk leed. Op 25 februari vermaakte Ferdinand Ebben zijn publiek nog met een uitgelezen buut bij de seniorenzitting. Met een bijzondere vorm van humor.
‘Vroeger was ik een twijfelaar, maar daar ben ik nu niet meer zo zeker van’, luidt zijn motto op WhatsApp. Als Ferdinandus kreeg hij de hele zaal aan de voeten met zijn grappen en grollen, maar vooral ook zijn onvolprezen timing. Wie erbij was zal het beamen. En zoals hij ten einde het Bemmels nog even in het zonnetje zette: ongeëvenaard! Achteraf bleek het een onvoorzien afscheid. Want Ferdinand is niet meer... Onvoorstelbaar!
Twee weken na dat geweldige optreden werd hij fataal in het hart getroffen. Ferdinand was een bijzonder mens. Hij deed denken aan het gedicht de Schalmei van Jacob Slauerhoff, waarvan het eerste vers luidt ‘Zeven zonen had moeder: Allen heetten Peter. Behalve Wanjka die Iwan heette’. Ferdinand ten voeten uit. Gewoon werken was aan hem niet zo besteed. Hij bespeelde liever de schalmei, zijn fluit: zingen, tekenen, schilderen, decors maken, een buut, regisseren, toneelspelen. Wat heeft ons dorp mogen profiteren van zijn onuitputtelijke creatieve talenten…
Ferdinand was niet iemand die op de voorgrond trad met zijn kwaliteiten; maar wel fervent lid van de Opperstalmeesters, een groep kameraden ontsproten aan carnavalsvereniging de Blauwe Pony. Jaarlijks organiseren zij de seniorenzitting.
Afgelopen tijd zijn wij behalve Ferdinand nog twee kanjers kwijt geraakt. Ieder van hen op eigen wijze een kunstenaar, maar met hart en ziel verbonden aan onze inmiddels fameuze rimpelzittingen. Ons oudste lid Henk Bergamin ontviel ons zo maar midden in de zomer. Kunstenaar in het balanceren op de politieke evenwichtsbalk. Als burgemeester van Bemmel kreeg hij veel voor elkaar. Een ‘Macher’, een standvastige doordouwer. Die wist wat hij wilde. Ook na zijn pensioen zette Henk zich nog in vele rollen belangeloos in voor het wel en wee van de Bemmelse gemeenschap. Met gebruikmaking van al zijn kennis en netwerken. En de TheaterKerk als kroon op het werk. Henk, een bevlogen en trouw lid van onze Opperstals.
Begin januari moesten we noodgedwongen afscheid nemen van Stef Wierink. Een aangekondigde dood, maar niet minder verdrietig. Tot het laatst was hij nog volop actief. Ook al zo’n alleskunner. Leerkracht en later geliefd activiteitenbegeleider in het Gendtse verzorgingshuis. Maar vooral ook een gepassioneerd kunstenaar. Muziek was zijn leven. Dat had Stef van huis uit meegekregen, het zat in de genen. Hij bespeelde vele schalmeien, liet zich hartstochtelijk horen in klassieke ensembles, harmonie- of dweilorkesten en zong dat het een lieve lust was bij vele koren. Tijdens de seniorenzitting bracht hij met het ‘Hofkoor van de vorige Eeuw’ de Bemmelse carnavalskrakers ten gehore. Maar bovenal een op-en-top beeldend kunstenaar, die met zijn handen houwde wat zijn geest hem ingaf. Wie kent zijn bronzen creaties niet. De Nonnetjes en Majje hebben niet voor niets beeldbepalende plekken in ons dorp gekregen.
Drie markante Bemmelnaren zijn ons in korte tijd ontvallen. Dat is een heftig verlies. En groot gemis. En niet alleen voor ons, maar voor onze hele gemeenschap. Wat een verschraling.
Met het coronavirus leert het verlies van deze vrienden ons nog maar weer eens opnieuw hoe fragiel het leven is, en hoe meedogenloos eindig. Ja, het zijn barre tijden. Maar de herinnering blijft…
