Ingezonden brief

Cello-tape-loos kantoor

Op maandag, 13 augustus, had ik mezelf aangemeld voor een nieuw rijbewijs. Dat hebben ze toch aardig voor elkaar daar in Bemmel! Dat het voor een Huissenaar toch wel een hele stap is, moge bekend zijn. Maar ja, het moet soms. Afijn, toen ik mezelf aanmeldde en de starttijd om 10:00 uur had gezet, zat ik er aan vast.

Wat ze op het Gemeentehuis al heel lang weten, maar ik dus niet, is dat er in Bemmel van alles met paarden en pony's te doen is! Als je dan ook nog niet zo geweldig de weg kent loop je dus tegen een uitdaging aan. Hetgeen mij dus overkwam. Nergens het stuk blik kwijt kunnen binnen redelijke loopafstand van het gemeentehuis: hadden ze dat er niet even bij kunnen zetten op het moment dat ik de afspraak maakte? Maar goed, ik was keurig op tijd, toch wel, en verder was er geen draad te doen! Allemaal naar de kermis of een verse pony kopen.

De meneer in zijn ronde balie, heet-ie griffier of is dat teveel eer, keek niet op of om. Kuchend moest ik mij een weg banen tot 's mans bewustzijn. Na het stellen van enige pikante vragen, geboortedatum en dat soort dingen, ging er in de holle ruimte een belletje af en lichtte er een tekstboard op. Ik werd verwacht bij balie 3, hetgeen logisch was, want er was geen andere balie begenderd. Ook hier een serietje vragen en het overhandigen van de pasfoto. Die werd uitvoerig bekeken, de pasfoto bedoel ik. Hij werd niet met mijn gezicht vergeleken, hetgeen mij toch redelijk noodzakelijk leek. Als afsluiter mocht ik een kleine veertig euro aftikken en volgende week weer terugkomen om het onderhavige document persoonlijk in ontvangst te nemen.

Zouden ze dan Kop en Foto vergelijken? Ik wilde graag nog even voor het Lingewaards Mannenkoor een A4tje ophangen met vermelding wanneer en waar we weer met elkaar aan de slag kunnen. Maar wat ik vergeten was dat je daarvoor duimspijkers of cellotape nodig hebt. Op mijn vraag daaromtrent aan griffiermans was het antwoord dat ik mij bevond in een cello-tape-loos kantoor!

Mijn ogen flitsten heen en weer door de ruimte op zoek naar iets handzaams waar je mee kon gooien…

Henk Koetsier