'Duitse Angerense' Monique Peters lonkt naar Italië 'Het Duits staatsburgerschap zou ik nooit aannemen'
AlgemeenTekst: Hans Schmeinck
Vele Betuwenaren zijn de afgelopen decennia naar het buitenland vertrokken. In deze rubriek delen ze hun ervaringen. Deze week: Monique Peters (53) uit Angeren die al in 1985 in Duitsland terecht kwam. Daar ontmoette ze de 'liefde van haar leven', totdat ze hem én Duitsland moest verlaten en juist toen het noodlot toesloeg. Toch kwam Monique weer bij onze oosterburen uit.
Het verhaal van Monique Peters is er een van een vaak hobbelig tot regelmatig dramatisch pad. Ze werd in 1965 geboren in Huissen, maar verhuisde op haar tweede met haar vader en moeder en broer naar Angeren, waar later haar zus(je) het gezin completeerde.
Na de middelbare school werd horeca al snel haar passie. Eerst bij Boerderij De Zilverkamp in Huissen en later op de Korenmarkt in Arnhem achter de bar. Ze verhuisde er zelfs voor naar 'de grote stad'. Bij haar werkgever c.q. het café ging het slechter en Monique vond een nieuwe baan. ,,Als 'stewardess op een passagiersschip', zoals in de vacature stond. Het was hard aanpoten op het schip met als ligplaats Keulen. ,,En ik kon eigenlijk helemaal geen Duits. Die verplichte drie jaar Duits op de MAVO was voor mij een horror. Op het schip leerde ik wel de liefde van mijn leven leren kennen. Hij was de stuurman.'' Na enkele maanden ging het stel van boord en samen de binnenvaart op. Toch moest Monique in 1988 na ruim 2,5 jaar Duitsland uit. ,,Omdat ik geen baan had en ook geen familieband.'' Ze moest minimaal drie maanden wegblijven. ,,Juist in die periode is mijn partner van boord gevallen en verdronken.'' Na die verschrikkelijke gebeurtenis bleef ze tot april 1993 in Nederland. ,,Steeds met het gevoel terug naar Duitsland te moeten.''
Rampspoed
En zo geschiedde. In Xanten leerde ze de vader van haar kinderen Laura (nu 24) en Daphne (22) kennen. Van 1998 tot 2014, toen haar huwelijk strandde, woonde(n) ze in het gehucht Landrup, rechts naast Drenthe. Sindsdien woont Monique in het nabijgelegen Lingen (Ems). ,,Alweer 2,5 jaar met mijn huidige partner. Hier bevalt het me goed, het is een klein stadje met charme. '' De plaatselijke charmeurs (van de schuttersvereniging) wilden wel met haar op de foto.
Maar vorig jaar was er nieuwe rampspoed. ,,Mijn moeder overleed in mei, maar ik ben dankbaar dat ik vanaf januari tot aan haar dood bij haar in Huissen heb gewoond. En al die vijf maanden voor haar heb kunnen zorgen.''
Een turbulent leven dus. En hoewel het in Duitsland goed bevalt is het wat Monique (momenteel filiaalleidster van een kiosk) betreft niet het eindstation. ,,De Duitse mentaliteit is over het algemeen toch nog wel conservatief en stijf. Ik heb nooit getwijfeld of ik het Duitse staatsburgerschap aan had moeten nemen. In mijn hart blijf ik Nederlandse! Maar het liefst zou ik per direct in Italië gaan wonen. Dat wordt mijn doel voor mijn zesde decennium. Al met al, had en héb ik een afwisselend leven. Ik hoop dat ik pas op de helft ben.'' Eerst wacht medio maart nog een reünie van de lagere school in Angeren. ,,Daar verheug ik me heel erg op!''
'Ik kon geen Duits, die verplichte drie jaar op school was een horror voor mij'
