Het 'Zwitserleven-gevoel' van Barkita (en Paul) uit Bemmel 'Een echte Vlaming kun je nooit worden'
AlgemeenTekst: Hans Schmeinck
Vele Betuwenaren zijn de afgelopen decennia naar het buitenland vertrokken. In deze rubriek delen ze hun ervaringen. Deze week: Wiel van Ewijk (68), bankier van beroep in Brasschaat, België. Wel met pensioen inmiddels. Hij vertrok met zijn gezin in 1991 naar de zuiderburen. 'De gastronomie en de vriendschap die je krijgt van Vlamingen zijn prachtig'.
Wiel van Ewijk is een ras-Huissenaar en leefde op nogal wat plekken in het stadje van plezier. ,,Tot en met mijn veertigste woonde ik respectievelijk bij mijn ouders aan de Duisterestraat, de Van Voorstraat, de Van Gelrestraat, de Drieslag en daarna op het Zuideinde.'' Hij trouwde met Mariët Derksen uit Gendt ('Flieren!') waarna in de jaren erna gestaag hun kinderen ter wereld kwamen.
,,We hadden er vier'', klinkt het onheilspellend. ,,Maartje was de eerste in 1978, daarna Antje in 1980 en eind 1984 werd Floortje geboren. Tussendoor, in 1983, Joep. Maar hij overleed een maand later door wiegendood. De zwartste dag in ons leven.'' Het gezin verhuisde in de zomer van 1991 naar Brasschaat, België.
,,Mijn werkgever, Van Lanschot Bankiers, had mij gevraagd in Antwerpen een eerste locatie te openen bij onze zuiderburen. Ik was verantwoordelijk voor de oprichting en de uitbouw?van Van Lanschot Bankiers in België, thans met negen vestigingen. Mariët heeft de opvoeding van onze kinderen op zich genomen.''?Wiel is sinds drie jaar met pensioen en al vier keer opa, binnenkort voor de vijfde keer.
Wat hem zo bevalt aan België? ,,De privacy, de gezondheidszorg, het onderwijs, de gastronomie en de vriendschap die je krijgt van Vlamingen zijn prachtig. Nederlanders geven je nogal eens ongevraagd een mening. Vlamingen zijn daar veel bescheidener in.''
Jaren vijftig
Toch is er nog een andere kant van de medaille. ,,Het is niet gemakkelijk om in Vlaamse kringen binnen te komen. Men kijkt veel langer dan in Nederland de kat uit de boom, maar als men je eenmaal echt kent dan zit je echt gebeiteld!''. Toch voelt Wiel zich geen Belg. ,,Een echte Belg, maar spreek liever over Vlaming, kun je nooit worden, ik dus ook niet.''
Zit er een terugkeer naar Nederland in? ,,Nee, we hebben hier in feite een heel nieuw leven opgebouwd. Onze kleinkinderen wonen bijna allemaal in de buurt, we nemen deel aan allerlei clubs en verenigingen, we zijn echt gesetteld.''?Toch is Huissen al die jaren blijven trekken.
,,In het verleden vele malen om mijn ouders te bezoeken, maar mijn vader overleed in 2003 en mijn moeder in 2014. De familie van Mariët bezoeken we minimaal een keer per maand.'' Verder probeert Wiel toch zeker drie keer per jaar bij zijn Huissense vrienden van de Stichting Volkswagen te verpozen. ,,Ik was een van de stichters en regelde mede het 50-jarig jubileumfeest eind vorig jaar. Het is een onverbrekelijk vriendenverband!''
Zijn jeugd, huwelijk en de geboorte van zijn kinderen zijn zijn meest dierbare herinneringen aan Huissen. ,,Ik ben een typisch product van de jaren vijftig; de wereld zat nog eenvoudig in elkaar. Ik speelde met vriendjes in de bongerd, ging naar school, ik was misdienaar in het Patersklooster, lid van de welpen en later van het Jongerenkoor: ik had een schitterende tijd in Huissen!''
'Het is niet gemakkelijk om in Vlaamse kringen binnen te komen'.
