Identiteitsbewijs
Veel mensen kennen mij. Als Gendtenaar, fotograaf, eigenaar van groetenuitgendt.eu, stukjesschrijver, azijnzeiker, als opa van Bas, Max, Liz en Stan. Aardig of arrogante etterzak. Vrij naar keuze. En eerlijk gezegd, ik kom graag mensen tegen die mijn bloed wel kunnen drinken. Mensen die tegenover me schijnbaar aardig doen maar er geen bal van menen. Doornenburg heeft in verhouding veel van die lieden. Gecoördineerd door een gesubsidieerde dorpscontactpersoon, als vrijwilliger gecreëerd door dorpsgenoot en wethouder Helga Witjes. Ik kon als een relatief bekend persoon door het leven zonder identiteitsbewijs. Totdat Aegon bericht om de lijfrente verplicht om te zetten. Met een identiteitskaartbewijs moet ik bewijzen dat ik ik ben. Simpelweg om straks over mijn geld te kunnen beschikken. Ik blijf rustig. Afspraak met de gemeente gemaakt. Mijn geliefde vist een pasfoto van een relatief jong ding uit de la. Pinpas bij me, pincode voor de zekerheid in mijn vingerveegtelefoon gezet en op weg naar het ambtenarenhuis. In de ontvangsthal begroeten drentelende ambtenaren me vriendelijk. Hoi Sjaak. Rob Noppen vraagt of ik op onze gezamenlijke infobijeenkomst in Gendt mooie foto's heb gemaakt. Ik voel me een beetje thuis. Ping! Ik ben aan de beurt en slof naar de balie. Het meisje weet al dat ik voor een identiteitskaart kom. Mijn rijbewijs moet bewijzen dat ik ik ben. Het jonge ding kijkt me zeer dringend aan. Ik dacht als fotograaf ver terug aan mijn ervaring met de Poolse grenswacht. Mijn alpinopet moet af. Ze kent me niet, zo is mijn stellige indruk. Je bril ook, vervolgt ze. Ik dacht, wanneer zal ze aan mijn snor trekken om te voelen dat mijn snor geen plaksnor is. Ze houdt mijn pasfoto paranormaal wrijvend tussen haar duim en wijsvinger. Ze kijkt me recht aan. Ik kan het echt niet, hoor ik haar spijtig zeggen. Pasfoto afgekeurd. Opa is op de foto is te jong. Potverdorie, vergeten haar identiteitsbewijs te vragen. Het jonge ding is best aardig.