Mediahond
Zonder goede voornemens ben ik ontspannen 2018 ingestapt. Ouder worden heeft zijn voordelen. Een hoop gebeurtenissen heb je ooit meegemaakt. Een voordeel voor een stukjesschrijver. Wat is nieuws. Jonge mediahonden die nog geen extreem hoog water hebben meegemaakt, beschrijven een ondergelopen weiland waar een haas natte poten dreigt te krijgen, bijna als rampgebied. Een glimlach. In 1995 liep ik als persfotograaf in Ochten. Hoog water, de grootste evacuatie van na de oorlog. Op het crisiscentrum in Bemmel was een evacuatie een half etmaal dichtbij. Hoogwater 2018, het zal wel. Maar helaas, ook in Lingewaard drukken jonge raadsleden én ambtenaren, zonder historische kennis, steeds meer de stempel op mijn woonomgeving. De nieuwjaarsreceptie van Lingewaard. Ik kom ze dan tegen. Waarom ga je dan nog, mag je jezelf afvragen. Ik besef dat ik als stukjesschrijver onderdeel ben van een lachwekkende voorstelling. De gewone burger heeft er niks te zoeken en zal zich er ook niet thuis voelen. De foyer en het theaterzaaltje van De Kinkel blijkt voor een gemeente met ruim 46.000 inwoners daarom vlot genoeg om alle betrokken bewoners te kunnen ontvangen. Zonder dat je in de rij hoeft te staan om te plassen. De lange rij was er wel met mensen in functie om het college een hand te drukken. Van carnaval tot politiek. Ik dacht, hier sluit ik niet op aan. Het college is er voor mij en niet andersom. Onze burgemeester houdt haar nieuwjaarstoespraak. Schrijf je niks op, vraagt PvdA-er Henry Peren. Nee, zeg ik, ik wil haar boodschap snel vergeten. En dan gebeurt er wat. Ver weg van het podium bestel ik een gratis biertje en hoor Marianne Schuurmans vertellen dat ze een dubbeldekker huurt om de gemeenteraadsverkiezingen te promoten. Met twee van haar charmante ambtenaren, zegt ze. Ik voel me terstond een jonge mediahond. Ik kwijl, mors met mijn gratis biertje en tril om modern nieuws te vergaren. Wie zijn die twee 'charmante' ambtenaren.
Sjaak