Kinkelbestuur in gesprek met…

19 januari 2018, 12:57

Er zat zeker een beschermengeltje op mijn schouder

BEMMEL - Hij kan echt van geluk spreken. Drie keer begaf zijn hart het. De laatste keer in 2008. Dat was op de golfbaan in Elst. Mijn engeltje had ervoor gezorgd dat er een AED was én ook iemand die het apparaat kon bedienen. Ook de ambulance stond toevallig om de hoek. Binnen 10 minuten was ik in het ziekenhuis. “Wat een geluk…”, aldus een dorpsgenoot (84). Zijn vrouw knikt.

Bij het gesprek valt al gauw de naam Dick Nadorp, oud-huisarts in Bemmel. Fantastisch dat hij al in de 80'-er jaren ervoor zorgde dat er een AED op de golfclub kwam. Hij schreef ook de instructie en regelde reanimatiecursussen. Als oud-politieman in Nijmegen had ik al heel wat meegemaakt. Destijds waren er de Piersonrellen om die parkeergarage en kopte de krant: Krakers verdreven met tanks. Ik was erbij. Maar dat ik bij het golfen bij hole 5 onderuit zou gaan. Nee, dat had ik nooit gedacht.

Ik werd duizelig en ging onderuit in het gras. Ik was weg. Dat de AED met een golfkar werd gebracht, ging aan mij voorbij. Net als de mond-op-mondbeademing door mijn vriend met wie ik speelde. Pas uren later kwam ik weer ‘op de wereld’. Op de intensive care. Dat is een aparte ervaring. Tegen zijn zoon zei ik in die eerste uren bij binnenkomst: “Wie bent u mijnheer?”

Ik ben nu 28 jaar met pensioen. Verzuchtend: Ja, ik ben wel een dure voor mijn pensioenfonds. Maar ook oppassend: Ik beweeg dagelijks en gebruik de loopband… een half uur per dag. Zijn vrouw stelt dit bij: een kwartier! Ten slotte: Ik heb mijn leven te danken aan de AED of toch aan dat engeltje?

Jan de Moor en Johan Hesselink