Kinderen van de Pius X-school
gestart met meetlat en werkboek…
BEMMEL - Ik droomde dat mijn plantjes al heel groot waren en niet meer hoefden te groeien. Toen werd ik wakker (Keano). In onze tuin poten wij nooit aardappelen. Hier kun je dat gewoon doen. En ook met goed gereedschap (Jelle). Je hoeft even niet naar school en je bent lekker buiten (Bram). Gedachten over de eerste schooltuindag.
De kinderen van groep 6 van de Pius X kwamen afgelopen dinsdag kletsend het terrein van De Veldschuur op. Sommigen hadden hun naambordje al bij zich, anderen moesten het nog timmeren. Droomweer was het die middag. Niet direct te zien aan de kleren. De meesten hadden de winterjas nog aan. Die kon uit. Een paar kinderen begrepen ook niet direct dat het met een rugzak op nogal moeilijk werken is of dat vingerloze handschoentjes snel vies worden.
Volgens het werkboek gaan vandaag de aardappelen de grond in. Twee per kind. Vrijwilliger Rinie toont hoe diep een kuiltje van 15 cm is en hoe je moet meten om de juiste plek te vinden. Toch levert de uitvoering ook dan nog veel hoofdbrekens en spanning op. Vooral de afmetingen! Putje te diep, of voor één aardappel te groot of de aardappelen te dicht bij elkaar. En dan kom je ook nog een diertje tegen. ‘Jakkes… een worm’. Een paar stuiven er op af. ‘Geef maar hier… ik pak hem wel’. Het poten wordt afgemaakt. Er verschijnt bij een van hen een zandkasteel boven de aardappel met zoiets van een gracht erom heen. Er wordt water ingegoten. De volgende dag zou het gaan plenzen. En nu drie maanden wachten tot er gerooid kan worden. Volgende week is de spinazie aan de beurt, maar dan in een geultje. (Jan de Moor)