Wachten
Sinds de invoering van de OV-kaart heb ik me voor het eerst door breng naar huis laten brengen. Het openbaar vervoer was een emotionele ervaring. De reis ging van het CWZ ziekenhuis naar huis. Ter inleiding, mijn leven ziet na weer een tia er ineens anders uit. Vroeger was je genoodzaakt om de buschauffeur te vertellen waar je naar toe wil. Met de OV kaart niet. Ik kon mijn tijdelijk spraakgebrek voor me houden door quasi nonchalant de OV kaart tegen een piep-ding houden. Alsof ik dagelijks in de bus stap. Op het Centraal Station geen vertrouwde bushalte, maar een rits opstaplaatsen met digitale beeldschermen. Gelukkig was mijn geliefde bij me. Maar ze moppert, want onze overstap duurt 20 minuten. Met vertraging van 3 minuten, zo leest ze als ervaren OV-er op de display. Mijn gedachten gaan terug naar CWZ. Wachten in de wachtkamer van de Eerste Hulp. Wachten op het onderzoek. Wachten op de uitslag. Wachten op opname. Wachten op warm eten. Tevergeefs het is al laat in de avond. De volgende dag vier uur wachten op een dokter die me naar huis mag laten gaan. Uren wachten in een ziekenhuis nemen we voor lief. Voor een paar minuten in een haastige samenleving op de bus wachten, dan breek de hel los. Thuis las ik dat de gevolgen van een hersenletsel voor iedereen verschillend kan zijn. Ook emotioneel. Sneller boos, sneller in tranen raken of milder worden. Weer een ander lijkt juist een overmatige vrolijkheid te hebben. In een flits vliegt me de vorming van een nieuwe college voorbij. Ik kan niet wachten. De VVD, LBL, CDA en lingewaard.NU willen graag verder. CDA-wethouder Theo Pere gaat met pensioen en heeft al een opvolger gevonden. De drie overige wethouders lijken hun goed betaalde baan met pensioenopbouw te behouden. Ik ben emotioneel, overmatig vrolijk en mild. De wethouders doen het voor volk en vaderland. Dus ook voor mij. Snif.
Sjaak