Paps
Vorige week zat ik bij de raadsvergadering waar formateur Helga Witjes haar coalitieakkoord aan de raad presenteerde. Rode draad: het college gaat samen met inwoners, ondernemers, verenigingen en maatschappelijke organisaties aan de slag. Samen verder bouwen aan Lingewaard. Ook samen met de raad. Coalitie of oppositie, maak niet uit. Maar de burger heeft het voor het zeggen. Ideeën en plannen moeten volgens de politica van onderaf komen. Een positief begin van mijn stukje. Tijdens schorsing van de raad kreeg ik er publiekelijk flink van langs. Piet Wegh, op leeftijd en oud-raadslid VVD moet zich in allerlei bochten wringen om nog iets in de politieke arena te kunnen betekenen. Waarom ben je altijd zo negatief, bitste hij me toe. In mijn vorige stukje was Helga en Doornenburg alwéér aan de beurt. Piet ziet geen verschil tussen negatief en een andere mening. Ik zou het liefst jouw negatieve pen doormidden willen knakken, zo was de volgende aanval. Jeetje, ik stond oog in oog tegenover de apetrotse paps van Helga. Zijn meisje, mijn gehaaide politica die burgers en naïeve raadsleden weet te paaien voor eigen politiek gewin. Ik heb begrip voor boze paps, ik zou voor mijn kinderen hetzelfde reageren. Beste paps, mijn zure pen krijgt de overhand. Haar slijmerige uitnodiging om samen te bouwen aan Lingewaard gaat me te ver. Met Helga's gedram over samen werken en samen doen brengt ze de democratie in gevaar. Meer democratie lost niets op. De democratie is overbelast. Nog meer democratie zal mensen alleen maar meer het gevoel geven niet gehoord te worden. De verwachtingen zijn te hoog. Sorry paps, niet van mijn pen, maar van politiek filosoof Gijs van Oenen die er een boek over schreef. Beste paps, als burgers met plannen aan de collegedeur kloppen, dan kan jouw gehaaide Helga met een VVD-glimlach de deur voor hun neus dicht smijten. Paps mag trots op haar meisje zijn. Wij verschillen alleen van mening.
Sjaak