Pheidippides Loper:
Hardloophorloge
HUISSEN - In de jaren dat ik hardloop heb ik verschillende sporthorloges gehad. Het begon met een eenvoudig, een horloge met stopwatch. Dat was moeilijk te bedienen door de piepkleine knopjes en mijn (nogal) forse vingers. Het volgende klokje had forsere knopjes. Dat was een stuk handiger.
Toen, na een paar jaar trouwe dienst het bandje het begaf bleek dat de wegwerpmaatschappij haar intrede had gedaan. Het bandje kon niet vervangen worden. Dat maakte me best wel even kwaad en teleurgesteld. Ik was aan dit klokje gehecht geraakt. Maar ja, er bleken veel geavanceerdere meetinstrumenten te zijn om tijdens een training te gebruiken. De hartslagmeter was op de markt gekomen en ja, er kwam zo'n ding om mijn pols. En een band om mijn borst. Het bleek eerst best moeilijk te zijn om alle gegevens ervan in een training tot hun recht te laten komen. Veel trainers deden er nog niet hun, en mijn, voordeel mee. Het was leuk om te zien wat mijn hartslag was. Ik ontdekte dat de vuistregel loop op maximaal 180 slagen min je leeftijd voor mij leidde tot slenteren in plaats van hardlopen terwijl een van mijn mede hardlopers zich volkomen leeg kon lopen zonder ook maar in de buurt te komen van onze maximale hartslag. Volkomen willekeur dus en volstrekt oneerlijk. Ik wilde blijven hardlopen dus trokken we samen de conclusie dat onze maximale hartslag niets met die vuistregel te maken had, maar volkomen individueel bepaald zou moeten worden. Een hele opluchting voor mij. Ik kon blijven hardlopen zoals ik het zelf voelde.