Huissen in Tekstbeeld: Zwerfafval tijdens mijn ommetje...
AlgemeenHUISSEN - Het is een fraaie zaterdagmiddag. De zon straalt. De lucht is strakblauw. Een ommetje in park Zanderij van De Zilverkamp is vanaf de Binnendijk een uurtje tuffen. Met goedvinden van ‘dokter-Radboud’. Voor de broodnodige vitamine ‘natuur’. Park Zanderij is ‘mijn’ park. Ik ruik het voorjaar: mijn jaargetijde. De madeliefjes en speenkruid in het frisse gras, groeten me. Net als de katjes aan de elzen die dansen in de wind.
Tekst en fotografie:
Gerrie Aldershof
Ik tuf over het slingerpaadje richting stenen bruggetje (tussen Akker en de Brink) met eerst rechts de Landouwen en links vijver Zanderij. Het is een fraai en divers stukje openbaar bosplantsoen. Vooral op het einde. Dat is een pareltje in het groen. Bij de beeldbepalende moseiken zijn de struiken pas gesnoeid om gaandeweg dit jaar weer welig te tieren. Bij die gesnoeide struiken zie ik een vrouw met een knijper bezig met het oprapen van zwerfafval. Ik sta hier even stil. ‘Zo, u bent mooi bezig’, zeg ik tegen haar. Met haar knijper pakt ze een potje op. Kijkt op het etiket en zegt: ‘Dit potje is van 2018. Ligt hier misschien al vier jaar. Kijk, hier heb je een vaasje.. Hup, in de zak. ‘Ik ben altijd benieuwd over het verhaal erachter. Laatst vond ik een half ‘vijfje’. Wie heeft dit ‘vijfje’ hier laten vallen? Waar is de andere helft?’
Aan het woord is Marlies, ze praat graag over zwerfafval. Alhoewel zwerfafval uit den boze moet zijn is verwondering daarover haar lijfspreuk. Zij vervolgt: ‘Bij mijn baan bij de gemeente zit ik altijd binnen. Eerst dacht ik: moet ik nu het afval van een ander opruimen? Ik zette de knop om en bij de eerste tekenen van corona ben ik begonnen met zwerfafval opruimen in groepsverband. Bij de zwerfafvalbrigade Huissen-Lingewaard. Met gelijkgestemden. Daarvoor deed ik het alleen. Gewoon omdat ik me aan dat zwerfafval ergerde.’ Het doet me ook denken aan de aloude voorjaarsschoonmaak. Top!
En ik tuf verder. Over het stenen bruggetje. Met een bijzonder verhaal van Marlies rijker. Ik tuf door over het slingerpaadje richting de Binnendijk. Dat gaat over het romantische houten boogbruggetje. De fraaie treurwilg aldaar beurt mij op. Goudgeel van twijg naar twijg. Ik ‘ruik het voorjaar’ zoals ik dat bij de aanloop van mijn ommetje al omschreef.