Huissen in Beeld
De watercipres, een bijzondere gast...
HUISSEN - De watercipres is een bijzondere gast in het gasje tussen de inmiddels voor de nieuwbouw (Hof van Huesse) gesloopte Aloysiusschool en de voormalige raadzaal in het centrum van Huissen. Dat gasje verbindt de Langekerkstraat met de Doelenstraat.
Tekst en foto:
Gerrie Aldershof
De watercipres aan het gasje en de ook voor de nieuwbouw gespaarde Italiaanse els en de drie dakplatanen aan de Langekerkstraat zijn van die groene parels waarmee Ed Vinck het openbaar groen van Huissen zo rijk heeft bedeeld. Ed Vinck was destijds hoofd groenvoorziening van de toenmalige gemeente Huissen.
Bij de watercipres gaat een wereld open. De watercipres met een karakteristieke roodbruin geribbelde schors heeft een kegelvormige kroon met frisgroene naaldachtige bladeren die tegenover elkaar staan. Keurig geordend. De weinig opvallende bloemen aan de boom groeien uit tot kleine bruine bolvormige kegels. Prachtig is de roestbruine herfstkleur. Bijzonder is dat de watercipres een bladverliezende naaldboom is. Alleen de moerascipres en de lariks hebben dat verschijnsel ook. Als naaldboom.
Dendrologen gingen ervan uit dat deze watercipressoort was uitgestorven. Totdat men 75 jaar geleden (uitgerekend in mijn geboortejaar, 1946) exemplaren van de boom in het wild ontdekte. Dat was in het afgelegen Shui-Hsa-Pal-dal, in de provincie Sichuan, in China. Eeuwenoude exemplaren. Vandaar dat de boom ook Chinese mammoetboom wordt genoemd. De Chinezen noemen de boom ook wel Shui-Sha’ wat zoveel betekent als ‘waterspar’. Dat is in het Nederlands omgetoverd tot watercipres.
Merkwaardig, die naam. Omdat de boom van oudsher niet bij het water stond maar op zandige, leemachtige grond. Dus wat de grondsoort betreft staat de watercipres in het gasje op een juiste plaats. De watercipres is vanuit de oudheid vrijwel onveranderd gebleven. Daarom wordt de watercipres ook wel een 'levend fossiel' genoemd. Dit werd gestaafd met fossiele resten van het blad. Die vondsten wezen uit dat de watercipres tientallen miljoen jaren geleden al voorkwam. Mogelijk zaten dinosauriërs van de watercipressen te smullen.
Binnenkort beginnen de archeologen met hun speurwerk in het bodemarchief van de gesloopte Aloysiusschool. Onder een inspirerend oog van de watercipres. De hoop is gevestigd op wat ultieme puzzelstukjes van de rijke geschiedenis van Huissen en daarvoor. Zeg maar, in de voetsporen van de herontdekking van de watercipres.
Tot slot. Zonder de Italiaanse els en de drie platanen te kort te willen doen is de watercipres, als 'levend fossiel', in het gasje dan ook een bijzondere gast in het openbaar centrumgroen. Een boom dus om te koesteren...