Schatje
De uitnodiging voor de nieuwjaarsbijeenkomst van Lingewaard. ‘Wilt u ons laten weten of we op uw aanwezigheid mogen rekenen? U doet dit met een reactie op deze mail.’ Mijn verbazing was groot. In mijn journalistieke loopbaan heb ik bij geen gemeente me hoeven aan te melden. Dus nu ook niet, dacht ik bij mezelf. De schattige medewerker van communicatie en representatie, kan de boom in. Alleen slecht weer kan me thuishouden, want het is al geen lolletje om in het donker op een scootmobiel naar Bemmel te rijden. En onderweg begint het ook nog te miezeren. Druppels kleven aan mijn brillenglazen. De oneffenheden op fietspaden zijn niet te ontwijken. Waarom doe ik dit. Het college zou verplicht moeten worden om één keer per maand op een scootmobiel te rijden. In de wijk Essenpas rijd ik in Meander haast tegen trottoirband aan die als wegversmalling dient. Ik gruw. Waarom doe ik dit. Bij de Theaterkerk zoek ik droge stalling. De theaterzaal is vol, maar in de foyer staat een beeldscherm. Burgemeester Nelly Kalfs houdt haar nieuwjaarstoespraak. Ze roemt de gemeentelijke organisatie, maar deze avond staat een ingehuurde ceremoniemeester te kakelen. In mijn journalistieke loopbaan heb ik nog nooit zo’n krachteloze toespraak meegemaakt. Ze is trots op haar mooie gemeente, laat ze weten. Ze kan sowieso niet zeggen dat ze Lingewaard een k*tgemeente vindt waar mijn ervaren ambtenaren elders hun carrière hebben voortgezet. Ach, ik vind ze een schatje, zegt een gast na afloop met een biertje in de hand. Aan een stamtafel met inwoners zei ik dat een stukjestikker het recht heeft om zuur te zijn, zonder een oplossing te geven. Achter mijn beeldscherm galmt mijn uitspraak na. Geen zuur stukje. De burgemeester had het moeilijk, denk ik. In haar korte toespraak wrijft ze burgemeester onwaardig vier keer de vingers krachtig onder haar neus. Eén keer wrijft ze de vingers aan haar broek af. Gestress?! Wat sneu. Geen zuur stukje. Het is een schatje, galmt door mijn hoofd.
Sjaak