Buren en Oranje
Ik loop in de Peperstraat. Zouden ze hier in specerijen hebben gehandeld, vroeger? ‘Peper’ is ook een naam voor mattenbies, een grasplant die gebruikt werd voor vlechtwerk. Of misschien woonde hier gewoon een familie Peper?
Afijn. Het is wél zeker dat de familie Van Egmond ooit in Buren de scepter zwaaide. Frederik van Egmond, Schele Gijs, kreeg de heerlijkheid Buren in 1472, als dank voor aan de hertog van Gelre bewezen diensten. Hij werd op enig moment ook nog eens opgewaardeerd tot graaf van Buren en Leerdam.
Zoon Floris en kleinzoon Maximiliaan timmerden naderhand ook internationaal aan de weg. En samen timmerden ze door aan het kasteel, dat al wat langer in Buren stond. Toen Karel V in 1546 op visite was, gloreerde het in Florentijnse Renaissance stijl.
De grootste dag in Burens volgde vlak daarop: op 8 juli 1551 trouwde Maximiliaans dochter Anna met prins Willem van Oranje.
Als de Fransen het een paar eeuwen later in de lage landen voor het zeggen krijgen, is het uit met de pret. Maar ze pakken koning Willem-Alexander en koningin Maxima de titel van graaf en gravin van Buren mooi niet meer af.
Dat Willem van Oranje het met een Van Buren aanlegde, zal de argeloze wandelaar weten ook. Je struikelt overal in de Buren over de Oranje-parafernalia. Neem de beeldengroep pal voor de kerk, een familietafereel: Anna van Egmond-Buren en haar kinderen Philips Willem en Maria nemen afscheid van hun man en vader. Als je ervan houdt, is het mooi.
Tegenover de kerk staat het voormalige stadhuis van Buren. Het is nu Museum Buren & Oranje.
Op een huis in de Voorstraat, net voorbij het museum, lees ik: ‘Sy mogen my lyden en laten leven, die mijn benyden en niet en leven alst Godt behaecht, beter benydt dan beklaecht 1633’.
Zo is het.