Marieke Lagerweij van Elst naar Berlijn 'Sinds de zwangerschap mis ik mijn familie om me heen'

Vele Betuwenaren zijn de afgelopen decennia naar het buitenland vertrokken. In deze rubriek tekent de Huissense journalist Hans Schmeinck hun ervaringen op. Deze week: Marieke Lagerweij (32) uit Elst. Kersvers moeder, maar wel in Duitsland. Ze woont al vijf jaar in Berlijn. 'Ik blijf hier nog wel een tijdje.'

Marieke groeide met vader Frank, moeder Geertje en zus Jolanda op op de Bonenkamp in Elst, waar haar ouders nog steeds wonen. Na het Lorentz College aldaar, het Gelders College in Arnhem en de opleiding Sport en Bewegen in Ede was de Elsterse werkzaam op een buitenschoolse opvang. Maar was ook een half jaar au pair in Zwitserland en trok vervolgens twee maanden backpackend door Thailand.

Sinds september 2014 woont ze in Berlijn. ,,Ik kwam hier naar toe omdat ik voor een jaar als au pair ging werken voor een Duits gezin.'' Daarna werd ze 'Erzieherin' bij een kinderopvang. Bij de oosterburen ontmoette ze ook haar huidige (grote) liefde. ,,Matthias, hij komt uit München en woont al 14 jaar in Berlijn. Ik ben niet getrouwd, maar wel dolgelukkig met hem.'' Het geluk kan niet op, want het stel is sinds twee weken de trotse ouders van Moritz. ,,We zijn tot onze oren verliefd!''

Al had ze soms wel last van heimwee. ,,Ik merk sinds de zwangerschap en de geboorte van Moritz dat ik mijn familie mis om me heen, maar toch zou ik niet terug willen. Ik ben erg gelukkig hier.'' En hier is om precies te zijn, de wijk Neukölln in de Duitse hoofdstad. ,,Vriend, kind, vaste baan... ik blijf hier voorlopig nog wel.''

Afval op straat

Als kersvers moeder is ze erg blij met het verlof voor nieuwe ouders. ,,Je hebt recht op 14 maanden verlof en krijgt 67 procent van je laatst verdiende loon. Ik neem bijvoorbeeld tien maanden verlof en mijn vriend Matthias vier maanden.'' Toch zijn er volgens Marieke ook wel zaken die beter kunnen in Berlijn. Zoals het lozen van (groot) afval. ,,Dat gooien ze gewoon op straat. Van matrassen tot aan bankstellen, wat dan maanden voor de deur blijft liggen. In onze wijk, maar ook in andere stadsdelen.''
Ondanks de vijf jaar in Berlijn voelt de Elsterse zich geen Duitse. ,,Ik blijf een echte Nederlandse. Al is dat soms niet te merken door de fouten die ik maak als ik met onze taal bezig ben, haha.'' Ze probeert ieder kwartaal wel naar haar familie en vrienden te gaan. In juni was ze nog in Nederland, hoogzwanger. ,,Ging ik twee weken kamperen met mijn ouders.''
Haar meest dierbare herinnering aan Elst is 'natuurlijk de paardenmarkt'. ,,Wij gingen altijd met de hele familie op pad. Eerst de paarden bekijken en daarna werden er wel wat borreltjes gedronken. Aan het eind van de dag kwam iedereen naar mijn oma en gingen we friet eten met vlees. Wat ik absoluut niet mis aan Nederland? Dat status zo belangrijk is. Zoals baan en salaris. In Berlijn is het belangrijker dat je gelukkig bent en dan maar met minder geld. Als je me vraagt of ik ooit nog terug zou willen keren naar Nederland, is mijn antwoord kort en bondig; nee.''

'In Berlijn is status minder belangrijk dan in Nederland'